In Cheap We Trust

Lauren Weber
In Cheap We Trust
Little, Brown and Company, 2009

Megan McArdle The New York Times Book Review


Πρέπει να το ομολογήσω. Αγαπώ την τεράστια μου τηλεόραση. Την αγόρασα πριν κανένα δυο χρόνια μέσω μιας επιταγής δώρου από την Amazon.com. Κυριαρχούσε το μικρό μου σαλόνι μέχρι να μετακομίσω, αλλά και τότε ακόμα την αγαπούσα. Στο τέλος, κατέληξε μια πολύ ακριβή αγορά αλλά ποτέ μου δεν μετάνιωσα.

Ως εκ τούτου δεν είμαι το φυσικό κοινό για το νέο βιβλίο της Βέμπερ «In Cheap We Trust». Αυτό το βιβλίο είναι ένας συνδυασμός προσωπικού απομνημονεύματος, κοινωνικής ιστορίας και ενός πολιτικού μανιφέστου ακραίας λιτότητας. Μη με παρεξηγήσετε: μου αρέσει να φυλάω λεφτά. Αλλά όμως μου αρέσει και να τα ξοδεύω. Η Βέμπερ από την άλλη είναι πολύ...πως να το πούμε, φτηνή.

Πάραυτα είναι πολλά που θα αρέσουν σε αυτό το βιβλίο. Η Βέμπερ παρουσιάζει μια συναρπαστική ιστορία της περίπλοκης σχέσης της Αμερικής με τις δαπάνες. Ενώ είναι πολλές φορές που ακούμε για μια «επιστροφή στην λιτότητα», η ιστορία της υπερβολικής μας κατανάλωσης φτάνει μέχρι και τις μέρες της αποικιοκρατίας, όταν οι ιδρυτές δυσφορούσαν με το γεγονός ότι η έλξη των εποίκων προς τις εισηγμένες πολυτέλειες θα υπέσκαπτε την δημοκρατική αυτό-διοίκηση. Ο Φραγκλίνος και ο Θουρό μπορεί να ενσωμάτωναν της Αμερικάνικες αρχές της οικονομίας και της απλότητας, αλλά φιγούρες όπως ο Τζέφερσον και ο Μάικλ Τζάκσον αποτελούν μια ισοδύναμη παράδοση καταραμένης σπατάλης.

Τα καλύτερα σημεία του βιβλίου της Βέμπερ είναι οι προσωπικές της ιστορίες σχετικές με την προσπάθεια της να ζει φτηνά. Θυμάται χειμώνες όταν ήταν ακόμα παιδί, όταν τα απογεύματα τα περνούσε δίπλα από τον φούρνο επειδή ο πατέρας της επέμενε να διατηρεί το σπίτι στους 10 βαθμούς Κελσίου. Καταγράφει τον εσωτερικό της διάλογο επί της αγοράς ενός ζευγαριού παπουτσιών αξίας 99 δολαρίων. Σε ένα κεφάλαιο πηγαίνει για βουτιές στους Καλάθους με «τροφορακοσυλλέκτες», οι οποίοι ανάγουν την φθήνια σε υπέρβαση.

Εάν κάποτε μπορούσες να μιλήσεις για την προσωπική λιτότητα χωρίς να την ανάγεις σε δημόσια αντιδικία σήμερα αυτές οι μέρες έχουν τελειώσει. Η Βέμπερ θεωρεί την αντίσταση στην κατανάλωση ως την πραγμάτωση μιας προοδευτικής περιβαλλοντικής ατζέντας.

Η Βέμπερ αναπολεί με ενθουσιασμό τον τρόπο με τον οποίο οι οικοκυρές έπαιρναν ζωικό λίπος και το έκαναν κεριά – τα παλιά ρούχα τα έραβαν και τα έκαναν σκεπάσματα. Δεν ερευνά όμως την προφανή επίπτωση: στα πλαίσια αυτής της ακραίας λιτότητας σημαίνει ότι κάποιος, και πιο πιθανό οι γυναίκες, να αφιερώνουν όλο τους το χρόνο στο σπίτι.

Εκτός από σημαντικά άλματα στην τεχνολογία, το Αμερικάνικο λάιφσταιλ της σήμερον δεν είναι βιώσιμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει ένας λαός τροφορακοσυλλέκτων. Αυτό που προτείνει είναι ότι κάναμε λάθος στις τιμές (των προϊόντων).

Όταν τα προϊόντα τιμολογηθούν σωστά, δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα τιμητικό στην άρνηση να σπαταλήσεις λεφτά που σου περισσεύουν. Εάν ήδη είσαι οικονομικά εξασφαλισμένος και συνεχίζεις να χαμηλώνεις τον θερμοστάτη τον χειμώνα και να τρως από καλάθους δεν σημαίνει ότι είναι αρετή. Απλά είναι μια επιλογή λάιφσταιλ.