Της Margarita Mathiopoulos* / New York Times
Στην τελευταία τους συνάντηση, η Αγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί κατέστησαν σαφές ότι έχουν επίγνωση του βάθους της κρίσης και ότι είναι αποφασισμένοι να σώσουν το ευρώ. Θα αναλάβει, όμως, τις ευθύνες της η Γερμανία; Τους τελευταίους 18 μήνες, στις κρίσεις της Ελλάδας, της Ιαπωνίας και της Λιβύης, φανήκαμε απόντες, άκαμπτοι ή απρόβλεπτοι. Στο παρελθόν κάθε αναφορά στον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση την καλούσε να πληρώσει, και το έκανε πρόθυμα. Στη σημερινή Γερμανία, όμως, οι άνθρωποι δυσφορούν όταν καλούνται να δαπανήσουν χρήματα για το ευρώ.
Πριν από δύο εβδομάδες η Αγκελα Μέρκελ έδωσε στο γερμανικό Kοινοβούλιο την πρώτη φιλο-ευρωπαϊκή ομιλία της θητείας της στην οποία υπογράμμισε πως «το μέλλον της Γερμανίας είναι αλληλένδετο με εκείνο της Ευρώπης». Θα έπρεπε, όμως, να είχε αναφέρει ότι τα τελευταία 60 χρόνια καμία χώρα δεν επωφελήθηκε πολιτικά και οικονομικά από την Ε.Ε. και το ευρώ όσο η Γερμανία. Θα έπρεπε να είχε αναγνωρίσει πως έχουμε συνεισφέρει στο χάος που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη. Οπως έγραψε προσφάτως ο Γκόρντον Μπράουν, η κρίση των στεγαστικών δανείων το 2007 δεν ήταν αμιγώς «αγγλοσαξονική», αλλά και μια αποτυχία γερμανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών. Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Γερμανία έχει δανείσει σχεδόν 1,5 τρισ. δολάρια σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ιταλία. Οι χώρες αυτές σπατάλησαν πολλά την τελευταία δεκαετία, αλλά τις διευκολύναμε χορηγώντας τους κεφάλαιά, ενώ κάναμε τα στραβά μάτια στη δημιουργική λογιστική. Η κ. Μέρκελ θα έπρεπε να είχε πει ότι το ευρώ είναι πρόβλημα για όλους.
Αν η Ευρώπη θέλει να παραμείνει ανταγωνιστικός παγκόσμιος παίκτης, η μοναδική της επιλογή είναι η περαιτέρω ενοποίηση. Πρώτον, η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί μπορούν και πρέπει να κηρύξουν την Ευρωζώνη σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» ώστε να μπορούν να μεταφράσουν τις προτάσεις τους για οικονομική και δημοσιονομική ενοποίηση της Ευρώπης σε αποτελεσματική πολυμερή δράση.
Μια σοβαρή κοινή δημοσιονομική πολιτική θα προϋπέθετε έναν υπουργό Οικονομικών της Ε.Ε., όπως πρότεινε τον Μάιο ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ. Αυτός πρέπει να είναι πρόσωπο χαρισματικό και αποφασισμένο να συνεργαστεί με την ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Τη θέση του θα μπορούσαν να αναλάβουν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ή ο Λέσζεκ Μπαλσέροβιτς, πρώην υπουργός Oικονομικών της Πολωνίας. Ολες οι χώρες της Ευρωζώνης πρέπει να καταπιούν το γερμανικό φάρμακο. Αυτό συνεπάγεται την επιβολή σταθερότητας, την εναρμόνιση και καταγραφή της δημοσιονομικής πειθαρχίας, την υποχρέωση των 17 χωρών-μελών για μείωση των ελλειμμάτων τους και ενσωμάτωση του φρένου χρέους στις εθνικές τους νομοθεσίες, αλλά και την εισαγωγή αυστηρών μηχανισμών επιβολής κυρώσεων. Η Γερμανία θα συμφωνήσει στην έκδοση ευρωομολόγων αν μπορεί να τιμωρήσει τις χώρες παραβάτες, για παράδειγμα αφαιρώντας τους ορισμένες κοινοτικές επιδοτήσεις ή δικαιώματα ψήφου. Οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες για ριζικές αλλαγές και οι γενναίοι ηγέτες μπορούν να μετατρέπουν τις κρίσεις σε αλλαγή.
* H κ. Margarita Mathiopoulos είναι Ελληνίδα της Γερμανίας, καθηγήτρια αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Πότσδαμ και πρόεδρος του Διατλαντικού Φόρουμ των Ελεύθερων Δημοκρατών.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_27/09/2011_457364
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούνται οι φίλοι που καταθέτουν τις απόψεις τους να χρησιμοποιούν ψευδώνυμο για να διευκολύνεται ο διάλογος. Μηνύματα τα οποία προσβάλλουν τον συγγραφέα του άρθρου, υβριστικά μηνύματα ή μηνύματα εκτός θέματος θα διαγράφονται. Προτιμήστε την ελληνική γλώσσα αντί για greeklish.