Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Εκατό χρόνια από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου





Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι και πιο γνωστός ως ο Μεγάλος Πόλεμος. Ονομάστηκε έτσι διότι εξαπλώθηκε πέρα από την ευρωπαϊκή ήπειρο αναμειγνύοντας όλες τις τότε μεγάλες δυνάμεις. Πρόκειται για τον πρώτο πόλεμο κατά τον οποίο χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα η τεχνολογία και, ως εκ τούτου, υπήρξε ο μεγαλύτερος και πιο πολύνεκρος πόλεμος που γνώρισε μέχρι τότε η ανθρώπινη ιστορία. 

Τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν στις οικονομικές συνθήκες των αρχών του 20ου αιώνα και στις επεκτατικές βλέψεις των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μονίμου ανταγωνισμού μεταξύ τους, συντηρώντας την υποβόσκουσα αντιπαράθεση. Τα σχέδια και η εξέλιξη του πολέμου έγιναν αποκλειστικά με βάση τη γεωπολιτική θέση κάθε έθνους. 

Η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας  που προήλθε από την ταχύτατη εξέλιξη της βιομηχανίας της, οδήγησε στη διεύρυνση του ηγεμονικού ανταγωνισμού με τη Βρετανία ως προς  τον έλεγχο του μονοπωλίου των διεθνών αγορών. Επιπλέον, η πολιτική επιθυμία της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας για αποκατάσταση του εθνικού γοήτρου από την ήττα στο Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870 - 1871, δημιουργούσε διαρκώς κίνητρα για αντιπαράθεση με τη Γερμανία.

Από την άλλη, η τσαρική Ρωσία αναζητούσε εναγωνίως την εξασφάλιση διεξόδου στα «θερμά ύδατα» της Μεσογείου, μέσω μίας γεωστρατηγικής, η οποία διεκδικούσε το ρόλο του προστάτη των ορθοδόξων λαών των Βαλκανίων. Αυτή η πολιτική προσέκρουε στην αντίδραση της Γερμανίας και της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Νέα έθνη-κράτη των Βαλκανίων που δημιουργήθηκαν μέσα από την παρακμή και την εδαφική συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έθεταν ανοικτά διεκδικήσεις επί των μειονοτήτων της Αυστροουγγαρίας καθώς επίσης στήριζαν τα πολιτικά αιτήματα των μειονοτήτων της κεντροευρωπαϊκής αυτοκρατορίας , γεγονός που έθετε απειλή κατά της εδαφικής συνοχής της.

Ο Μεγάλος Πόλεμος αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα πιο θελκτικά αντικείμενα της επιστημονικής έρευνας για τη νεωτέρα ιστορία. Η παγκοσμιότητα και η διάρκεια του γεγονότος το καθιστούν πολύπλευρο και πολυεπίπεδο, συνεπώς και τέτοιες υπήρξαν οι συνέπειές του για να απασχολούν μέχρι σήμερα σε τόσο βάθος την ιστοριογραφική μελέτη. Στην ελληνική κυκλοφόρησαν σε μετάφραση τα τελευταία χρόνια τρία από τα πλέον εξαιρετικά βιβλία της διεθνούς βιβλιογραφίας για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο: Χιου Στράχαν, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, (Εκδ. Γκοβόστης 2013),  Νόρμαν Στόουν, Συνοπτική Ιστορία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, (Εκδ. Ψυχογιός, 2010) και το πλέον ανατετμημένο και διεθνώς αναγνωρισμένο του Νάιαλ Φέργκιουσον, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος: Στρατιωτική, διπλωματική, οικονομική και κοινωνική ιστορία, 1914-1918, (Εκδ. Ιωλκός, 2008).

Ο Χιου Στράχαν, καθηγητής στρατιωτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πρωτοτυπώντας θέτει ένα ζήτημα διαχρονικό: Πόσα προβλήματα έλυσε ο Μεγάλος Πόλεμος αλλά και πόσα δημιούργησε; Ενδιαφέρουσα παραμένει η αναφορά του στα σημερινά μείζονα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, των οποίων οι ρίζες ανιχνεύονται στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον θεωρώ το συμπέρασμά του σχετικά με την τεχνολογία του πολέμου, τη χρήση δηλαδή για πρώτη φορά τεθωρακισμένων και αεροπλάνων, την οποία θεωρεί σημαντική αλλά πιο σημαντικό ήταν αλλαγή στο σύστημα ισορροπιών της εποχής: Παρά τη χρήση τεχνολογίας, ο πόλεμος διεξήχθη με βάση τις ιδέες του παρελθόντος. Η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε θα χρησιμοποιούνταν πιο αποτελεσματικά στον επόμενο μεγάλο πόλεμο, δύο δεκαετίες αργότερα, αλλάζοντας καθοριστικά τον τρόπο διεξαγωγής του.

Στο βιβλίο του ο επίσης Βρετανός πανεπιστημιακός, Νόρμαν Στόουν, αναδεικνύει τις καταστροφικές συνέπειες για το ειδικό βάρος της Ευρώπης στην παγκόσμια ιστορία που μέχρι τότε αποτελούσε τον κινητήριο μοχλό των διεθνών εξελίξεων. Η υπερβολική στρατιωτικοποίηση των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων δεν λειτούργησε ως παράγοντας αποτροπής του πολέμου, μέσω της ισορροπίας τρόμου αλλά προκάλεσε υπερβολική αυτοπεποίθηση, με αποτέλεσμα το κάθε κράτος να πιστεύει απόλυτα στη νίκη. Το αποτέλεσμα ήταν η αρχή της καταστροφή της Ευρώπης και η πρώτη δυναμική εμφάνιση μίας εξωευρωπαϊκής δύναμης στις διεθνείς εξελίξεις: των ΗΠΑ.

Η πιο εξαιρετική ανάλυση των σπουδαιότερων ζητημάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί το βιβλίο του καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Νίαλ Φέργκιουσον, ο οποίος επανεκτιμά και επαναδιατυπώνει τα πλέον κρίσιμα ερωτήματα, δίνοντας απαντήσεις σε μια σειρά ιστορικών ζητημάτων μεγάλης βαρύτητας, όπως: Ήταν αναπόφευκτος εκείνος ο Πόλεμος; Ήταν η Γερμανία μια γνήσια απειλή για τις Δυνάμεις της Αντάντ; Έγινε στ' αλήθεια δεκτή με κύματα λαϊκού ενθουσιασμού σ' ολόκληρη την Ευρώπη, η κήρυξη του πολέμου; Γιατί οι στρατιώτες εξακολούθησαν να μάχονται για 4 χρόνια και πλέον χρόνια, ενώ οι συνθήκες ζωής στα χαρακώματα ήταν τόσο άθλιες; Υπήρχε μήπως διάχυτος ένας «έρωτας θανάτου» που οδηγούσε τους ίδιους τους στρατιώτες στην αυτοκαταστροφή τους; Ποιοι πλήρωσαν (ή μάλλον δεν πλήρωσαν τελικά ως όφειλαν) το κόστος του πολέμου; Πόσο υπεύθυνες ήταν για την κατάρρευση της γερμανικής οικονομίας το 1922-23 και τον υπερπληθωρισμό οι περίφημες «επανορθώσεις» της Συνθήκης των Βερσαλλιών, τις οποίες οι Γερμανοί ουδέποτε κατέβαλαν;

Ο Φέργκιουσον εξετάζει όλες τις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες του πολέμου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και διεισδύει στα φαινόμενα εκείνα που προκάλεσαν τη γένεση των ολοκληρωτικών ιδεολογιών και καθεστώτων της δεκαετίας του 1930, με αποκορύφωμα το Ναζισμό που προετοίμασαν την ακόμα μεγαλύτερη ανθρώπινη καταστροφή του επομένου μεγάλου πολέμου. Ο Ναζισμός δεν θα μπορούσε σαφώς να προσελκύσει την υποστήριξη τόσο μεγάλου αριθμού Γερμανών, αν δεν είχε επενδύσει στα συναισθήματα ταπείνωσης και εθνικής προσβολής που γέννησε στο γερμανικό λαό η εξευτελιστική για το έθνος τους Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Διαβάστε περισσότερα...

Η Ελληνική Δημοκρατία δεν (θα) αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Ελλήνων;

Θεοφάνης Μαλκίδης
Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αναφερθούμε στον τύπο του νομοσχεδίου του γνωστού και αποκαλούμενου ως αντιρατσιστικού. Εξάλλου όλοι και όλες γνωρίζουν ότι η πατρίδα μας είναι υπό (οικονομική ) κατοχή και έχουν καταλυθεί τα πάντα: Σύνταγμα, νόμοι και δικαιοσύνη, ενώ η επικράτεια διοικείται με νομοθετικές ρυθμίσεις που προτείνονται από ξένους γραφειοκράτες και εγκρίνονται από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού....
Θα αναφερθούμε όμως στην ουσία. Η Ελληνική Δημοκρατία αυτή που βιάζεται ποικιλοτρόπως και κατ ' εξακολούθηση από τους "φύλακες", οικοδομήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τις θυσίες του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά φτιαγμένη με το αίμα Ελλήνων και Ελληνίδων. Ανάμεσά τους και πάνω από ένα εκατομμύριο πρόγονοί μας της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης, που δολοφονήθηκαν με τη Γενοκτονία που οργάνωσαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί καθώς και οι ξένοι Σύμμαχοί τους.
Για Γενοκτονία αυτή με τεράστια ομολογουμένως καθυστέρηση η Βουλή των Ελλήνων θέσπισε δύο νόμους, όμως οι ανήθικες πράξεις των "αρμοδίων" τους ακύρωσαν. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε τις καταθέσεις στεφάνων των πρωθυπουργών και υπουργών εξωτερικών στον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, το Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ)!!!! Έτσι μείναμε ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, με μεγάλο κόστος, να στηρίξουμε τη διεθνή προσπάθεια αναγνώρισης. Και πετύχαμε πολλά, παρά τα ελλαδικά εμπόδια και τις τουρκικές πράξεις. Το μαρτυρούν οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από την Αυστραλία μέχρι τις ΗΠΑ και τη Σουηδία. Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Είναι σαφές ότι με το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο βρισκόμαστε ενώπιον μιάς δεύτερης δολοφονίας των θυμάτων της Γενοκτονίας, τη φορά αυτή όχι από το τουρκικό στρατό, τους τσέτες και τον όχλο στην Τραπεζούντα, στην Αδριανούπολη και τη Σμύρνη, αλλά από ανθρώπους στην Ελλάδα που τάχθηκαν, υποτίθεται, βάσει του Συντάγματος και των νόμων, να πρασπίζουν την ιστορία και την πολιτική του ελληνικού λαού.
Με την ψήφιση του φερόμενου ως αντιρατσιστικού νόμου από ανθρώπους ανεπαρκείς να κατανοήσουν την ουσία του εθνικού και διεθνούς ζητήματος της Γενοκτονίας, βρισκόμαστε μπροστά σε μία πολιτική, ιστορική μα πάνω από όλα ηθική στρέβλωση και διαστροφή, που όμοιά της δεν συναντάται σε κανένα κράτος, πόσο μάλλον σε κάποιο που ο λαός του έχει υποστεί τέτοιο εις βάρος του έγκλημα. Αλήθεια μπορεί να φανταστεί έστω και ένας από εκείνους που στηρίζουν νομοθετήματα όπως αυτό, ακόμη και εάν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα ή αθωώνουν το θύτη με επιστολές και δηλώσεις, με αναφορές περί "αυτονόητου", με ανώνυμα άρθρα ότι δεν υπήρξε Γενοκτονία(!), ότι θα υπάρξει Αρμένιος για παράδειγμα συνάδελφός τους που θα ψήφιζε τέτοιο ανήθικο νομοσχέδιο ή θα έλεγε ότι δεν υπήρξε Γενοκτονία; Νομοσχέδιο που δεν αναφέρει απολύτως τίποτα για τη Γενοκτονία των προγόνων μας,των δικών μας ανθρώπων, ενώ πράξεις και κινήσεις της πολιτείας υλοποιούν το βαρύτερο αμάρτημα: την ύβρη.
Η ιστορία θα κρίνει τους υπεύθυνους. Αυτοί όμως που θα τους καταδικάσουν θα είναι οι δικοί μας άνθρωποι, τα θύματα της Γενοκτονίας. Όπως ακριβώς το γράφει ο Βολταίρος: "Οφείλουμε σεβασμό στους ζωντανούς, στους νεκρούς οφείλουμε μόνο την αλήθεια"

Ο Θ. Μαλκίδης είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη μελέτη των Γενοκτονιών η οποία το 2007 αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων.
Διαβάστε περισσότερα...

How Germany Spies on Its Friends

By SPIEGEL Staff
For more than a year now, German officials have criticized the US for the NSA's mass spying on Europeans and even Chancellor Angela Merkel. Now, embarrassing revelations show that Germany has inadvertently spied on Hillary Clinton and John Kerry, and has also deliberately targeted Turkey.
It was mid-July, and the German government had something it could be a bit proud of. For the first time in the never-ending spying affair, it had reacted quickly, unanimously and toughly. A spy for the Americans had been exposed inside Germany's foreign intelligence service, the Bundesnachrichtendienst (BND), and the government in Berlin ordered the CIA's top official in Germany to leave the country, demonstrating to Washington that it refused to put up with just anything. Berlin seemed to be going on the offensive.
It didn't last long. Four weeks later, Chancellor Angela Merkel's team is backpedaling. On Friday, the daily Süddeutsche Zeitung reported that the BND -- even if apparently unintentionally -- had eavesdropped on a telephone conversation by then-US Secretary of State Hillary Clinton. The revelation made Merkel's dictum, "Spying among friends? That's unacceptable," ring a bit hollow.
Information obtained by SPIEGEL indicates that the affair goes beyond Clinton. Last year, it also drew in Clinton's successor, John Kerry, when he was mediating in the Middle East between the Israelis, the Palestinians and the Arab states. At the time, the recording of at least one Kerry conversation was apparently immediately deleted by the BND under orders.
The fact that Clinton's conversation apparently wasn't deleted is one of many oddities in the NSA scandal that is filled with them. And it is the product of a number of unfortunate coincidences within the BND.
'By-Catch'
For years, the BND has intercepted satellite telephone conversations from its listening station in Bad Aibling in Bavaria in order to obtain knowledge of the Islamist terrorist scene. But intelligence sources now say that US office holders have also fallen into the BND's crosshairs while making satellite telephone calls from airplanes. Sources described it as a kind of unintentional "by-catch".
That's how Clinton got caught in the BND's net in 2012. The former secretary of state had telephoned with former United Nations Secretary General Kofi Annan. At the time, he was serving as the joint UN-Arab League special envoy for the Syrian crisis. Annan had just left the latest negotiations in Syria and wanted to provide Clinton with an update.
Following protocol, staff at BND headquarters prepared a several-page-long transcript of the conversation and passed it along to senior agency officials. They in turn ordered that the transcript be destroyed. Sources say that the document was not forwarded to Merkel's Chancellery.
But the person tasked with destroying the transcript was Markus R., an employee in the agency's Areas of Operations/Foreign Relations department, who also turns out to be the same man recently accused of serving as an agent for the Americans.
R. apparently had no intention of immediately destroying the transcript. Instead, he allegedly added it to the other 217, in some cases highly sensitive, BND documents that he is suspected of having delivered to the Americans. German investigators discovered the documents on a USB stick during a search of R.'s home at the beginning of July.
Further Deep Blow to German-American Ties
The Americans have now turned the tables and, in internal discussions, are accusing the Germans of hypocrisy. The official line in German security circles is that "allied countries were not and are not our reconnaissance targets". Sources also pointed out that, since the middle of last year, the BND has been under orders by the Chancellery to immediately purge any such by-catch -- it isn't even supposed to be forwarded to senior officials in the foreign intelligence agency. Still, the case represents another deep blow in German-American relations that are already battered.
On Friday, high-ranking members of the German government expressed deep frustration over the matter. Sources in Berlin said government officials had ordered a comprehensive assessment report on the eavesdropping by-catch from the BND. The report is also expected to go beyond the accidental by-catch to address what promises to be an even more explosive issue.
Among the documents allegedly pilfered by Markus R. is one addressing a second, highly sensitive matter: the so-called "order profile" with which the federal government determines the BND's working focus every four years. The profile currently being used was agreed to in 2009 and hasn't been renewed yet because of the NSA scandal. A new version is expected in the coming months.
SPIEGEL has learned from sources that Turkey is one of the BND focuses included in the BND order profile, making the country an official target for the foreign intelligence agency's espionage efforts. The fact that the German intelligence service, at the behest of the government, has targeted a NATO ally could undermine recent efforts by the German government to resolve tensions between Berlin and Ankara.
'Unacceptable'
Turkey's reaction has thus far been muted, with Ankara apparently at pains to avoid a potentially damaging confrontation. Germany's ambassador to Turkey on Monday was asked by the Foreign Ministry in Ankara to come in for a meeting, but both sides insisted the atmosphere of the conversation was "friendly." Later on Monday, the Turkish Foreign Ministry released a statement saying that, if the reports were true, such espionage would be "absolutely unacceptable."
Over the weekend, a government source in Germany defended Berlin's actions in the Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung, published on Sunday. Chancellor Merkel has stated repeatedly since the NSA scandal that friends should not be spying on friends, but the source said: "We have never claimed in the past years that this position applies to every NATO country." The paper also quoted the source saying that Turkey could not be compared to the United States or European partners like France or Great Britain.
The source told the newspaper that what happens in Turkey has immediate importance for Germany's domestic security. Germany, after all, is home to the largest population of Turks outside of Turkey, with 3 million people of Turkish origin living in the country. Those security considerations range from the activities of the Kurdistan Workers' Party (PKK) to left or right-wing extremist Turkish groups in Germany, right up to drug smuggling and human-trafficking. The source said it has also been known for some time that the Turkish government attempts to assert its political goals through Turkish associations and organizations in Germany.
Additional German politicians on Monday have also defended the espionage on Turkey.
Nevertheless, officials in Berlin are already mulling what can be done to mollify Germany's snubbed partner, which has such an important role to play in the current Iraq crisis. Sources in the government in Berlin said efforts would be made quickly to approach the government in Ankara.
But here, too, it could take some time before the coalition goes on the offensive again.
By Nikolaus Blome, Hubert Gude, Sven Röbel, Jörg Schindler and Fidelius Schmid

Related SPIEGEL ONLINE links:

Διαβάστε περισσότερα...

Sweden 'caved to banker' in Saudi arms deal

Διαβάστε περισσότερα...

Οι τρεις νέοι στόχοι του Ταγίπ Ερντογάν μετά τη θριαμβευτική νίκη



Διαβάστε περισσότερα...

Βρετανικές πωλήσεις όπλων στην Τουρκία


Προς την Κυπριακή Κυβέρνηση, τον Υπουργό ΄Αμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, την Επιτροπή Άμυνας της Βουλής, αλλά και το Υπουργείο Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, γιατί δια του ΥΠΕΞ εξ΄όσων γνωρίζουμε τίθενται συνήθως οι ερωτήσεις ή γίνονται παραστάσεις προς ξένες κυβερνήσεις εκτός εάν γίνουν από ανώτερο όργανο όπως τον ίδιο τον Πρόεδρο σε ψηλότερο επίπεδο.
Ασχολίαστες πέρασαν οι αποκαλύψεις της ιστοσελίδας BuzzFeed στις 28 Απριλίου 2014, για τις βρετανικές πωλήσεις όπλων προς στην Τουρκία. ΄Οταν έγραψε ότι η βρετανική κυβέρνηση επέτρεψε σε βρετανικές εταιρείες να πωλήσουν  τουφέκια ελεύθερων σκοπευτών, σφαίρες, μάσκες αερίου και άλλα είδη στρατιωτικού εξοπλισμού, εβδομάδες μετά την άγρια καταστολή διαμαρτυρομένων (Πλατεία Ταξίμ) στην Τουρκία (που ξεκίνησαν το Μάιο του 2013).
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, η οποία κατάφερε επιτυχώς να αποσπάσει πληροφορίες για τις πωλήσεις μέσω του δικαιώματος για Freedom of Information, η βρετανική κυβέρνηση παραχώρησε 196  άδειες  σε  βρετανικές εταιρείες όπλων για πωλήσεις όπλων προς την Τουρκία, και μόνο πέντε απορρίφθηκαν. ΄Ενα μήνα πριν να εγκριθούν οι εξαγωγές είχαν σκοτωθεί στην Τουρκία 11 διαμαρτυρόμενοι και πέραν των 8,000 είχαν τραυματισθεί.
Αντιγράφουμε πιο κάτω τον κατάλογο που δημοσίευσε η ιστοσελίδα (σύνδεσμος στο τέλος)  για τις εν λόγω πωλήσεις.
Και το ερώτημα προς την κυπριακή κυβέρνηση:
Κύριοι, έχετε ποτέ υποβάλει είτε εσείς είτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προηγούμενοι Υπ. Άμυνας,  προηγούμενες Επιτροπές της Βουλής ή το ΥΠΕΞ  τα τελευταία 40 χρόνια από την βάρβαρη τουρκική εισβολή που έγινε με την έγκριση και συμπαράσταση της τότε Βρετανικής Κυβέρνησης (Γουίλσον/Κάλλαχαν), την ερώτηση προς τις βρετανικές αρχές κατά πόσο οι διαδοχικές βρετανικές εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία υπόκεινται σε οποιουσδήποτε όρους που απαγορεύουν την μεταφορά βρετανικού εξοπλισμού όπλων στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή ξέρουμε επιβλήθηκε το αμερικανικό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία. Από πλευράς Βρετανίας όμως δεν ακούσαμε το παραμικρό. Η Τουρκία ενδεικτικά  δεν έχει μόνο αμερικανικά όπλα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της ιστοσελίδα BuzzFeed, το Ηνωμένο Βασίλειο εξουσιοδότησε στρατιωτικό εξοπλισμό προς την Τουρκία πέραν των £90 εκατομμυρίων, σύμφωνα  με την «Εκστρατεία εναντίον της εμπορίας όπλων» (Campaign Against the Arms Trade) και αυτό προφανώς μόνο για το 2013.
Πηγή: Agora-Dialogue (11/08/2014), «Βρετανικές πωλήσεις όπλων στην Τουρκία», Φανούλα Αργυρού
  ========================
The government allowed British companies to sell sniper rifles, bullets, gas masks, and other military equipment to Turkey, just weeks after last summer’s brutal crackdown on protestors in the country.
According to a Freedom of Information request made by BuzzFeed, the Department for Business Innovation and Skills granted multiple export licences to arms companies to export sniper rifles, bullets, gas masks, drone parts and other assorted military equipment to the country.
Ministers scrutinise the export of weapons, ammunition and other military technology to foreign countries and have to grant an explicit licence to companies looking to sell controlled goods.
Responding to the official request for information, the department told BuzzFeed that there had been 196 licences awarded by the UK government to firms since the clashes began in May, with only five requests refused.
The UK licenced over £90 million in military and dual-use licences to Turkey, according to the Campaign Against the Arms Trade.
A month before the exports were approved, 11 protesters were killed in clashes with Turkey’s government. Over 8000 people were injured.
Turkey’s protest movement started in late May over the demolition of an Istanbul park to build a shopping centre, but over the following months the demonstrations broadened into protests against perceived curbs on freedoms by the government.
Human rights organisation Amnesty International described the Turkish government’s crackdown as a “brutal denial of the right to peaceful assembly”.
In a report on the protests, Amnesty said the authorities “repeatedly showed total intolerance for any form of protest, however passive” and that they targeted lawyers, journalists and doctors who acted in support of protests with an “arbitrary and abusive use of force”.
Due to commercial confidentiality rules, neither the sellers nor potential recipients of the arms could be identified. The data does not reveal whether the arms deals were ever completed.
A Department for Business spokesperson told BuzzFeed: “The UK government takes its defence exports responsibilities extremely seriously and aims to operate one of the most robust export control systems in the world. All export licence applications are assessed thoroughly on a case-by-case basis against rigorous, internationally recognised criteria. If circumstances change, licensing decisions are reviewed quickly.”
Andrew Smith, a spokesperson for Campaign Against Arms Trade, said the exports were “another example of a UK foreign policy that all too often fails to take regional tensions into account and prioritises short term arms sales above the safety of citizens”.
Πηγή: Buzzfeed (28/04/2014), «The UK Government Signed Off Arms Exports To Turkey Just Weeks After Police Killed Peaceful Protesters», Jon Stone
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Armenian Genocide of 1915: An Overview


On the eve of World War I, there were two million Armenians in the declining Ottoman Empire. By 1922, there were fewer than 400,000. The others — some 1.5 million — were killed in what historians consider a genocide.
As David Fromkin put it in his widely praised history of World War I and its aftermath, “A Peace to End All Peace”: “Rape and beating were commonplace. Those who were not killed at once were driven through mountains and deserts without food, drink or shelter. Hundreds of thousands of Armenians eventually succumbed or were killed .”
The man who invented the word “genocide”— Raphael Lemkin, a lawyer of Polish-Jewish origin — was moved to investigate the attempt to eliminate an entire people by accounts of the massacres of Armenians. He did not, however, coin the word until 1943, applying it to Nazi Germany and the Jews in a book published a year later, “Axis Rule in Occupied Europe.”
But to Turks, what happened in 1915 was, at most, just one more messy piece of a very messy war that spelled the end of a once-powerful empire. They reject the conclusions of historians and the term genocide, saying there was no premeditation in the deaths, no systematic attempt to destroy a people. Indeed, in Turkey today it remains a crime — “insulting Turkishness” — to even raise the issue of what happened to the Armenians.
In the United States, a powerful Armenian community centered in Los Angeles has been pressing for years for Congress to condemn the Armenian genocide. Turkey, which cut military ties to France over a similar action, has reacted with angry threats. A bill to that effect nearly passed in the fall of 2007, gaining a majority of co-sponsors and passing a committee vote. But the Bush administration, noting that Turkey is a critical ally — more than 70 per cent of the military air supplies for Iraq go through the Incirlik airbase there — pressed for the bill to be withdrawn, and it was.

The roots of the genocide lie in the collapse of the Ottoman Empire.
The empire’s ruler was also the caliph, or leader of the Islamic community. Minority religious communities, like the Christian Armenians, were allowed to maintain their religious, social and legal structures, but were often subject to extra taxes or other measures.
Concentrated largely in eastern Anatolia, many of them merchants and industrialists, Armenians, historians say, appeared markedly better off in many ways than their Turkish neighbors, largely small peasants or ill-paid government functionaries and soldiers.
At the turn of the 20th Century, the once far-flung Ottoman empire was crumbling at the edges, beset by revolts among Christian subjects to the north — vast swaths of territory were lost in the Balkan Wars of 1912-13 — and the subject of coffee house grumbling among Arab nationalist intellectuals in Damascus and elsewhere.
The Young Turk movement of ambitious, discontented junior army officers seized power in 1908, determined to modernize, strengthen and “Turkify” the empire. They were led by what became an all-powerful triumvirate sometimes referred to as the Three Pashas.
In March of 1914, the Young Turks entered World War I on the side of Germany. They attacked to the east, hoping to capture the city of Baku in what would be a disastrous campaign against Russian forces in the Caucuses. They were soundly defeated at the battle of Sarikemish.
Armenians in the area were blamed for siding with the Russians and the Young Turks began a campaign to portray the Armenians as a kind of fifth column, a threat to the state. Indeed, there were Armenian nationalists who acted as guerrillas and cooperated with the Russians. They briefly seized the city of Van in the spring of 1915.
Armenians mark the date April 24, 1915, when several hundred Armenian intellectuals were rounded up, arrested and later executed as the start of the Armenian genocide and it is generally said to have extended to 1917. However, there were also massacres of Armenians in 1894, 1895, 1896, 1909, and a reprise between 1920 and 1923.
The University of Minnesota’s Center for Holocaust and Genocide Studies has compiled figures by province and district that show there were 2,133,190 Armenians in the empire in 1914 and only about 387,800 by 1922.
Writing at the time of the early series of massacres, The New York Times suggested there was already a “policy of extermination directed against the Christians of Asia Minor.”
The Young Turks, who called themselves the Committee of Unity and Progress, launched a set of measures against the Armenians, including a law authorizing the military and government to deport anyone they “sensed” was a security threat.
A later law allowed the confiscation of abandoned Armenian property. Armenians were ordered to turn in any weapons that they owned to the authorities. Those in the army were disarmed and transferred into labor battalions where they were either killed or worked to death.
There were executions into mass graves, and death marches of men, women and children across the Syrian desert to concentration camps with many dying along the way of exhaustion, exposure and starvation.
Much of this was quite well documented at the time by Western diplomats, missionaries and others, creating widespread wartime outrage against the Turks in the West. Although its ally, Germany, was silent at the time, in later years documents have surfaced from ranking German diplomats and military officers expressing horror at what was going on.
Some historians, however, while acknowledging the widespread deaths, say what happened does not technically fit the definition of genocide largely because they do not feel there is evidence that it was well-planned in advance.
The New York Times covered the issue extensively — 145 articles in 1915 alone by one count — with headlines like “Appeal to Turkey to Stop Massacres.” The Times described the actions against the Armenians as “systematic,” “authorized, and “organized by the government.”
The American ambassador, Henry Morganthau Sr., was also outspoken. In his memoirs, the ambassador would write: “When the Turkish authorities gave the orders for these deportations, they were merely giving the death warrant to a whole race; they understood this well, and in their conversations with me, they made no particular attempt to conceal the fact.”
Following the surrender of the Ottoman Empire in 1918, the Three Pashas fled to Germany, where they were given protection. But the Armenian underground formed a group called Operation Nemesis to hunt them down. On March 15, 1921, one of the pashas was shot dead on a street in Berlin in broad daylight in front of witnesses. The gunman pled temporary insanity brought on by the mass killings and a jury took only a little over an hour to acquit him. It was the defense evidence at this trial that drew the interest of Mr. Lemkin, the coiner of “genocide.”
Διαβάστε περισσότερα...

Το νέο βιβλίο «Περί Ομφαλού της Γης»


                  
Το νέο βιβλίο του Χάρη Κυριακίδη, ενός ανδρός που υπηρέτησε και έζησε από κοντά και άμεσα την πολιτική ζωή του τόπου μας, τους ανθρώπους που κυβέρνησαν,  τις ξένες σχέσεις και παρεμβάσεις για δεκαετίες,  είναι κατά τη γνώμη μου μεγάλη προσφορά προς την ιστορία της πατρίδας μας. Στην  ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Ανεξαρτησία του 1960 μέχρι σήμερα,  όταν ακόμα δεν αναγνωρίζεται ο θεσμός του Κρατικού Αρχείου και ο καθένας θεωρεί κρατικά έγγραφα ως ... προσωπική του υπόθεση, ελάχιστοι έγραψαν, παρέθεσαν και αποκάλυψαν όσα  έζησαν, άκουσαν, γνώρισαν, βίωσαν  στην πολιτική ζωή με ονόματα και λεπτομέρειες εκτός από τους μ. Π.Σ. Μαχλουζαρίδη,  και Χρ. Βενιαμίν.  Γι΄αυτό αυτού του είδους τα βιβλία είναι ανεκτίμητα για την ιστορία γιατί βοηθούν τόσο τους νεότερους σήμερα που διψούν για γνώση όσο  και τους ιστορικούς στο μέλλον να αξιολογήσουν και να ξεχωρίσουν τις αλήθειες από τους μύθους. Και ουκ ολίγοι μύθοι έχουν δυστυχώς πλαστεί για να μείνει εγκλωβισμένη η αλήθεια.  Μπορείτε να το προμηθευθείτε απευθείας από τον συγγραφέα, λεπτομέρειες επικοινωνίας στο τέλος του κειμένου.
 Φανούλα Αργυρού - Λονδίνο 12.8.2014
Νέο βιβλίο Χάρη Κυριακίδη    -  «Περί Ομφαλού της Γης»
Μια κριτική ανάλυση της σκηνής  και  του παρασκηνίου του Κυπριακού
Απόσπασμα από το βιβλίο, του Χάρη Κυριακίδη, «Περί ομφαλού της γης», στο κεφάλαιο «ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ, ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ»

«Δεν θα ήταν υπερβολικό, ίσως, να πούμε ότι  Κυπριακός λαός, βρίσκεται ουσιαστικά εγκλωβισμένος, στα χέρια μιας «Εσωτερικής Αποικιοκρατίας» η οποία τον αντιμετωπίζει, αφ' υψηλού και από καθέδρας, χωρίς να αισθάνεται υπόλογη και υπεύθυνη απέναντι του, ως υπηρέτης του λαού, αλλά ως αφέντης και δυνάστης του. Και ο λαός ως υποτελής υποχρεούται να παρακολουθεί και να ακολουθεί και να υπηρετεί την ματαιοδοξία της, αλλά και να πληρώνει για, τα λάθη ή τα «λάθη» και για τις πράξεις και παραλήψεις της».

ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΥΝ
Το βιβλίο «Περί ομφαλού της γης, είναι η Τρίτη προσπάθεια του Χάρη Στ. Κυριακίδη, στον συγγραφικό τομέα. Η ιδιαιτερότητα αυτής της προσπάθειας, έγκειται στο γεγονός ότι από την μια προσφέρει μια πιο βαθειά, φιλοσοφική, κοσμοθεωρητική, πραγματολογική και ερευνητική τομή στα θέματα που παρουσιάζει και αναλύει. Από την άλλη αποτελεί και την πραγμάτωση μιας υπόσχεσης, τόσο προς στον εαυτό του, όσο και σε πολλούς οι οποίοι κατά καιρούς τον άκουαν και τον ρωτούσαν γιατί δεν καταγράφει σε βιβλίο τις απόψεις, θέσεις  και προσεγγίσεις του.
Στο νέο του βιβλίο 320 σελίδων, καταπιάνεται με τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις πληροφορίες που αποκόμισε στη διάρκεια της ενεργού ανάμειξής του στα πολιτικά πράγματα του τόπου για τρεις δεκαετίες, καθώς και με έρευνα αρχείων και βιβλιογραφίας των οποίων έλαβε γνώση όλο αυτό το διάστημα. Δεν λείπουν βέβαια και οι αναφορές σε πληροφορίες που πήρε από πρώτο χέρι από άλλους που έζησαν τα γεγονότα με τα οποία καταπιάνεται.
«Δεν είναι ιστορία ούτε πραγματεία, δεν διεκδικεί το αλάθητο και την αδιαμφισβήτητη αντικειμενικότητα. Είναι, όμως, μια ερμηνευτική προσέγγιση ιστορικών γεγονότων από έναν ενεργό πολίτη και πολιτικό,  όχι της βιτρίνας, της θέσης και της τηλεόρασης, αλλά με την αριστοτελική έννοια, του μετέχοντος στην πολιτική.   Γι΄ αυτό μπορεί να έχει έγκυρο λόγο, και να ερμηνεύει, και να διαφωνεί, και να διαβλέπει, και να αποκαλύπτει, και να προβάλλει το παρασκήνιο μέσα από τη δική του οπτική γωνία». Γράφει η Ακαδημαϊκός Μαίρη Κουτσελίνη Ιωαννίδη, προλογίζοντας το βιβλίο.
«Το βιβλίο του Χάρη Κυριακίδη είναι ένα σημαντικό βοήθημα για όσους ενδιαφέρονται αμερόληπτα να κρίνουν τις πράξεις και παραλείψεις όσων αναμείχθηκαν με το εθνικό μας θέμα και μαζί με όλες τις άλλες υπάρχουσες πληροφορίες είτε από δικές μας πηγές (που είναι ελάχιστες δυστυχώς  γι΄ αυτό και το εν λόγω βιβλίο προερχόμενο από ένα που έζησε τα γεγονότα αποκτά ιδιαίτερη σημασία) είτε από ξένες, ανοίγουν ορίζοντες για ευρύτερη έρευνα και αξιολόγηση της ιστορικής αλήθειας.  Η οποία για πολλά θέματα παραμένει δυστυχώς, ακόμα,  εγκλωβισμένη στις τριτοκοσμικές κομματικές καραντίνες».Παρατηρεί στον δικό της πρόλογο η Ερευνήτρια και Συγγραφέας, Φανούλλα Αργυρού.
«Δεν θα συμφωνούσα σε πολλά αναφορικά με τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και το Κυπριακό ο Χάρης Κυριακίδης. Είναι, όμως, άνθρωπος με πάθος για τα κοινά και δεν ανήκει στο είδος για το οποίο δεν έχω καμιά  συμπάθεια: Εκείνους, δηλαδή, που απέχουν από τα κοινά θεωρώντας εαυτούς ανώτερους των διαδραματιζομένων! Εκείνους που περιμένουν πότε, τάχα, τα κοινά θα αρθούν στο δικό τους ύψος ώστε να καταδεχτούν ν' αναμιχθούν σε αυτά, έστω απλώς ψηφίζοντας»! Συμπληρώνει ο Συγγραφέας και ποιητής Άντης Ροδίτης.
«Το ανά χείρας πόνημα του Χάρη Κυριακίδη κατατάσσεται στα εμπειρικά βιβλία που επικεντρώνονται στη γεγονοτολογία του προσκηνίου και του παρασκηνίου της εξελικτικής πορείας του Κυπριακού, από τον αντιαποικιακό του χαρακτήρα μέχρι το σημερινό που προσδιορίζεται από την εισβολή -κατοχή. Τέτοιου είδους βιβλία έχουν τη δική τους αξία, γιατί δεν διεκδικούν δάφνες επιστημονικής ιστορίας αλλά δίνουν την οπτική, με τάση αυτοκριτικής, μέσα από τα μάτια ανθρώπων που είτε βίωσαν εμπειρικά ιστορικές στιγμές είτε είχαν την ευκαιρία να ζήσουν δίπλα από πρόσωπα τα οποία έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους. Πιστεύω ότι στο μέλλον οι ερευνητές θα έχουν πολλά να αντλήσουν μέσα από τη γεγονοτολογία, η οποία παρατίθεται στο βιβλίο «Περί Ομφαλού της Γης». Συμπληρώνει στο τέλος του βιβλίου ως κεφάλαιο «Αντί επιλόγου» ο Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Ερευνών, Χρήστος Ιακώβου.


Στο κεφάλαιο «Αντί προλόγου», ο Χάρης Κυριακίδης, επισημαίνει: «Όσο αντικειμενικός και να προσπαθήσει να είναι κάποιος, όσο δίκαιος και να θέλει να είναι με άλλες απόψεις ή ιδεολογίες, η εξισορρόπηση είναι ένας δύσβατος δρόμος. Ένας δρόμος που ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες. Από τη στιγμή που γράφοντας ή ομιλώντας για θέματα τριβής δεν θέλουμε να μιλάμε ή να γράφουμε αφ΄υψηλού, παριστάνοντας τον παντογνώστη ή τον περιβεβλημένο με το αλάθητο του Πάπα ή ότι περίπου είμαστε ο Θεός ή ο επί της Γης εκπρόσωπος του η αντικειμενικότητά μας περνά μέσα από τις συμπληγάδες της ανθρώπινης φύσης και της άγνοιας κάποιου ή κάποιων δεδομένων τα οποία θα συνέθεταν μια άλλη εικόνα από αυτή που εμείς προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε». Εκτιμά από την άλλη ότι: «Όπως πάντα, έτσι και τώρα αναμένω ότι κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα χειροκροτήσουν, αλλά και κάποιοι θα διαφωνήσουν. Κάποιοι θα σαρκάσουν και θα ειρωνευτούν, αλλά και κάποιοι θα ενθουσιαστούν». Και καταλήγει: «Οι γραμμές που θα ακολουθήσουν προσφέρονται για αποδοχή ή απόρριψη αλλά κυρίως για προβληματισμό και αντιμετώπιση των πραγμάτων μέσα από μια άλλη διάσταση και οπτική γωνία. Είμαι σίγουρος ότι θα διαπιστωθεί από τον αναγνώστη αρκετή τροφή για σκέψη. Εναπόκειται στον καθένα πώς θα αντιμετωπίσει ή και πως ενδεχόμενα να αξιοποιήσει αυτή την τροφή, αυτή την πρόκληση».
Το βιβλίο «Περί ομφαλού της γης», καταπιάνεται εισαγωγικά με την φιλοσοφική, κοσμοθεωρητική προσέγγιση των πραγμάτων. Σημειώνει ο συγγραφέας χαρακτηριστικά: «Οι κατά καιρούς εξουσιαστές και δυνάστες, χρησιμοποιώντας το «υπερόπλο» του «διαίρει και βασίλευε», εγκλώβισαν και εγκλωβίζουν την ανθρωπότητα στις ανάγκες της ματαιοδοξίας και της απληστίας τους. Συνεργοί σε αυτή την υποδούλωση του να ανήκεις άνευ όρων σε μια κατάσταση, μια σχολή σκέψης, και να βάζεις νερό στον μύλο της κάθε λογής εξουσίας, ήταν και είναι άνθρωποι είτε με μικρή αυτοεκτίμηση είτε καιροσκόποι οι οποίοι αποδεικνύοντας τον φανατισμό και την αφοσίωση τους σε δογματισμούς και αφορισμούς λαθροβιώνουν, ως χαμαιλέοντες σε κάθε εναλλαγή εξουσίας. Η σοφή ρήση του Νίκου Καζαντζάκη τα λέει όλα σχετικά: «Θέλει να είναι ελεύθερος. Σκοτώστε τον».
Και επισημαίνει: «Όλοι βέβαια, ισχυρίζονται ότι αγωνιούν και εργάζονται για να προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο στους νέους που αποτελούν το μέλλον και που θα πάρουν την σκυτάλη να συνεχίσουν. Ποια σκυτάλη όμως και ποια συνέχεια; Αυτή είναι η απορία. Τη συνέχεια της με γοργούς ρυθμούς οπισθοδρόμησης της ανθρωπότητας στον σκοταδισμό του νόμου και εξουσίας, που θα είναι πολύ χειρότερος από αυτόν της ζούγκλας ή της προσπάθειας ανάσχεσης αυτής της από όλους παραδεκτής έστω και υποκριτικά και φαρισαϊκά πορείας οπισθοδρόμησης; Την συνέχιση της πορείας του σκότους και του σκοταδισμού ή την απαρχή μιας νέας πορείας προς το φως της αλήθειας, προς ιδανικά, αρχές και αξίες που θα δώσουν τέλος σε πολέμους και αντιπαραθέσεις βασισμένες στην απληστία, στην μεγαλομανία και που περιφρονούν όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά τη φύση την οποία θυσιάζουν όπως και τους ανθρώπους στο βωμό της άπληστης σύντομης διέλευσής τους από αυτό τον κόσμο;».
Ο βασικός κορμός του βιβλίου αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος το οποίο αποτελείται από τρία κεφάλαια, καταπιάνεται με το θέμα της «Επισήμανσης, αξιολόγησης και εγκλωβισμού» προσώπων και παραγόντων από ξένες χώρες, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Εκτός από τις προσωπικές του εμπειρίες ξεχωρίζουν, αποκαλύψεις από τα βιβλία δύο πρώην πρακτόρων των Μυστικών Υπηρεσιών, του Victor Ostrovsky, της Ισραηλινής Μοσάντ και του Peter Wright της Βρετανικής ΜΙ5. Συνεχίζει με εκτενή αναφορά στο ρόλο των βρετανικών Υπηρεσιών στην Κύπρο και την αξιοποίηση από μέρους τους και του ψυχολογικού παράγοντα, μέσα από την στράτευση και αξιοποίηση «Ψιθυριστών». Καταλήγει δε με προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, από τις απόπειρες εγκλωβισμού του.
Το δεύτερο μέρος,  που είναι και το μεγαλύτερο και αποτελείται από τέσσερα βασικά κεφάλαια και 19 υποκεφάλαια ασχολείται με  «Χρονολογικές αναδρομές», κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο αναφορικά με τα διεθνή πράγματα, αλλά και με το πώς επηρεάστηκαν και τροχοδρομήθηκαν οι εξελίξεις στο Κυπριακό και το εσωτερικό μέτωπο, με πλούσιο υλικό από βιβλιογραφία και έγγραφα που έχουν αποδεσμευτεί.  Καταλήγει δε με το «Πολιτικό σκηνικό και ισοζύγια δυνάμεων Μεταπολεμικά και μετά την Ανεξαρτησία.
Το τρίτο μέρος, από τρία κεφάλαια, εξετάζει τη «Σύμπλευση και σύγκρουση συμφερόντων, των Μεγάλων Δυνάμεων» στο Κυπριακό, την συντήρηση της «Μακρόχρονης εκκρεμότητας» και την «Αποτελμάτωση» του Κυπριακού, όπου παρατηρεί: «Υπάρχουν τόσα πολλά ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, τόσες σκοτεινές πτυχές που πεισματικά παραμένουν στο σκοτάδι. Τόσες προδοσίες που παραμένουν ατιμώρητες, τόση διαπλοκή και διαφθορά που αγγίζει τόσο ψηλά δώματα, αλλά κουκουλώνεται. Και από την άλλη ένας λαός που όχι μόνο δεν εμπνέεται από το παράδειγμα της ηγεσίας, αλλά σπρώχνεται συνεχώς στη μιζέρια ενός αγώνα για προσωπική και οικογενειακή επιβίωση». Και επισημαίνει: «Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης η διαιώνιση μιας ολιγαρχίας, της διαπλοκής και της διαφθοράς η οποία αναπαράγει νέους αστέρες, ως «Εσωτερική Αποικιοκρατία», κρατώντας το λαό σε κατάσταση υποτελών υπηκόων και όχι εκφραστών της λαϊκής Κυριαρχίας».
Καταλήγει με μια περιγραφική «φωτογράφιση», της παγκόσμιας πραγματικότητας, λέγοντας: «Αν, τέλος, εξαιρέσουμε την εξέλιξη προς το καλύτερο μέσα από τον ρόλο και τη δράση πεφωτισμένων και χαρισματικών ηγετών με ανθρωπιστικά πιστεύω και αισθήματα, η οποία υποσκάπτεται και καταπολεμάται από ελεγχόμενες ηγεσίες και ΜΜΕ, αν εξαιρέσουμε τη δυνατότητα επαναστάσεων από λαούς που είναι εξουθενωμένοι και ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, τι απομένει;». Και απαντά: «Απομένει νομοτελειακά, η βίαιη και αιματηρή σύγκρουση των γιγάντων, που δεν θα τα βρουν στη μοιρασιά. Τραγικό και τρομακτικό ενδεχόμενο και σενάριο. Μήπως, όμως, μόνο μέσα από την στάχτη και τα αποκαΐδια μπορεί να ξαναβλαστήσει ένα μη γενετικά μεταλλαγμένο λουλούδι;».
Στο τέλος του βιβλίου φιλοξενούνται δύο Παραρτήματα. Στο Α΄ «Μια διαφορετική άποψη για την ιστορική καμπή του 1964», η οποία φιλοξενεί τις απόψεις του Άντη Ροδίτη και της Φανούλλας Αργυρού, για την δυνατότητα πραγματοποίησης της Ένωσης το 1964, οι οποίες τεκμηριώνονται με πολλά αποδεσμευθέντα έγγραφα. Στο Β΄ Καταγράφονται και τεκμηριώνονται, «Οι προβοκατόρικες βρετανικές ενέργειες, μετά την Ανεξαρτησία, με έγγραφα και πληροφορίες που παραχωρήθηκαν από την κ. Φανούλλα Αργυρού.
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με φωτογραφικό παράρτημα με χάρτες, δημοσιεύσεις και φωτογραφίες  για τα θέματα της χρονικής περιόδου που καλύπτει το βιβλίο.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τ.Θ. 58253, 3732, ΛΕΜΕΣΟΣ
ΤΗΛ. 99657604 kyriakideslaw@cytanet.com.cy

Κυριακίδης Χάρης

Ο Χάρης Κυριακίδης γεννήθηκε στην Ομορφίτα Λευκωσίας στις 29 Μαΐου 1950 και αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο Νεαπόλεως Λευκωσίας το 1968. Αφού ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στα τεθωρακισμένα, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε τον Φεβρουάριο του 1974. Μετά την απόκτηση της άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος (1975), εργάστηκε με την ιδιότητα του Νομικού Συμβούλου -και όχι μόνο- σε διάφορες επιχειρήσεις. Κατά τα έτη 1998-2002 διετέλεσε και Νομικός Σύμβουλος του Υπουργού Εσωτερικών, ως Κηδεμόνας Τουρκοκυπριακών περιουσιών. Μετά την συνταξιοδότηση του τον Ιούνιο του 2013, επιδόθηκε στην ταξινόμηση του αρχειακού του υλικού, προκειμένου να επιδοθεί στο συγγραφικό του έργο. Το «Περί ομφαλού της Γης», είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων τα οποία προτίθεται να εκδώσει στα επόμενα χρόνια.
Η ενασχόλησή του με τα κοινά και την πολιτική άρχισε νωρίς, καθώς μετά την Τουρκική εισβολή ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός και έπειτα ως αρχισυντάκτης στην οικογενειακής ιδιοκτησίας - εβδομαδιαία εφημερίδα «Κύπρος». Βασικός άξονας της ποικίλης αρθρογραφίας αλλά και των διαλέξεών του σε εκδηλώσεις πολιτιστικών κυρίως οργανώσεων, νωρίς μετά την τούρκικη εισβολή το 1974, υπήρξαν οι αναλύσεις για το Κυπριακό και η ανάγκη δημιουργίας μαζικών κομμάτων αρχών στην Κύπρο. Την άποψη αυτή προέβαλε ως αναγκαία προϋπόθεση για την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία και τα κέντρα αποφάσεων, αλλά και ως προϋπόθεση του αγώνα για την άρση των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής.
Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, με έμφαση στο Κυπριακό, τόσο σε ό,τι αφορά τις ιστορικές του πτυχές, όσο και την επικαιρότητα. Εδώ και 40 χρόνια, άρθρα και αναλύσεις του έχουν δημοσιευτεί σε όλες τις κυπριακές εφημερίδες, καθώς και στο διεθνή τύπο. Έχει παραχωρήσει πλήθος  συνεντεύξεων στην Κύπρο και το εξωτερικό, σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, ενώ συμμετείχε και σε συνέδρια του εξωτερικού με θέματα διεθνούς πολιτικής. Επίσης, έχει λάβει μέρος, είτε ως κομματικό στέλεχος είτε με την ιδιότητα του αναλυτή, σε τηλεοπτικές συζητήσεις ξένων μέσων ενημέρωσης.
Ανήκει στα ιδρυτικά στελέχη του ΔΗΚΟ, τον Μάιο του 1976, ενώ από το 1986 έως το 1996 διετέλεσε και Εκπρόσωπος του κόμματος. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό στέλεχος του ΑΔΗΚ τον Μάρτιο του 1999. Η τελευταία ενεργός ανάμειξή του στα πολιτικό - κομματικά δρώμενα ήταν η συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο της συνεργασίας ΑΔΗΚ - ΕΥΡΟΚΟ, στις βουλευτικές εκλογές του 2006.







Διαβάστε περισσότερα...

Οι τρεις νέοι στόχοι του Ταγίπ Ερντογάν μετά τη θριαμβευτική νίκη



Διαβάστε περισσότερα...

Σε σημείο καμπής το Ουκρανικό για Πούτιν

Ο Πούτιν, που είδε τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει στο 87% μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κατακραυγή αν δεν υπερασπιστεί το Ντονιέτσκ και το Λουχάνσκ είπε ο σύμβουλος του Κρεμλίνου Σεργκέι Μαρκόφ.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Καθώς οι μάχες στην Ουκρανία φθάνουν σε σημείο καμπής, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν πρέπει να αποφασίσει πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να πάει προκειμένου να υπερασπιστεί τη φιλορωσική εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία.

Οι εναλλακτικές του κυμαίνονται από μία εισβολή, υπό τον μανδύα ειρηνευτικής αποστολής, ώς την εγκατάλειψη των ανταρτών ώστε να αποφύγει νέες κυρώσεις.

«Ο Πούτιν έχει μια πολύ δύσκολη επιλογή» είπε η κοινωνιολόγος Ολγα Χριστανόφσκαγια, που μελετά τη ρωσική ελίτ. «Πρέπει να προστατέψει τη θέση του στη Ρωσία. Πρέπει να δείξει ότι επιτυγχάνει τους στόχους του».

Οι ουκρανικές δυνάμεις δηλώνουν ότι επανέκτησαν πάνω από τα μισά εδάφη που είχαν περιέλθει στον έλεγχο των ανταρτών. Στρατιωτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι χωρίς στήριξη από τη Ρωσία, οι αντάρτες δεν θα αντέξουν πάνω από έναν-δύο μήνες. Ακόμη και χωρίς να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις, η Ρωσία μπορεί να κρατήσει ζωντανή την εξέγερση στέλνοντας όπλα στους αντάρτες, τώρα που μετακόμισαν στις πόλεις, απ’ όπου είναι δυσκολότερο να εκδιωχθούν.

«Ο ουκρανικός στρατός πρέπει τώρα να μάθει να πολεμάει σε αστικές περιοχές και αυτό σημαίνει πολλές απώλειες» είπε ο στρατιωτικός αναλυτής Αντόν Λαβρόφ. «Οι πόλεις μπορούν να καταληφθούν μόνο με το πεζικό, αφού εκεί το πυροβολικό και τα τεθωρακισμένα είναι σχεδόν άχρηστα. Αυτό είναι το αδύναμο σημείο του ουκρανικού στρατού, ότι δεν έχει εκπαιδευμένο πεζικό, ενώ αντίθετα οι αντάρτες έχουν πολλούς έμπειρους μαχητές».

«Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι πολύ κρίσιμες» είπε ο αναλυτής Κρις Γουίφερ. «Το Κρεμλίνο μπορεί να υποστηρίξει εμφανώς τους αυτονομιστές, κάτι που θα φέρει περισσότερες κυρώσεις και θα έχει άμεση επίδραση στην οικονομία».

Ομως όσα οικονομικά προβλήματα και αν προξενούν οι κυρώσεις, δεν αλλάζουν τους χειρισμούς του Πούτιν. «Οι κυρώσεις είναι εντελώς αναποτελεσματικές, απολύτως αποτυχημένες ως πολιτική που θα παρακινούσε τους Ρώσους να κάνουν αυτό που θέλουμε» είπε ο πρόεδρος του Eurasia Group Ιαν Μπρέμερ.

Σύμφωνα με τον Μπρέμερ, ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να διατηρήσει τον έλεγχο της ανατολικής Ουκρανίας, στέλνοντας όπλα και μαχητές στην περιοχή όσο χρειάζεται για να βοηθήσει τους αντάρτες. «Ο Πούτιν έχει Σχέδιο Β» είπε, αναφερόμενος στην επιλογή της εισβολής, αν οι αντάρτες κινδυνεύουν να χάσουν. «Είναι προετοιμασμένος να πάει στο Σχέδιο Β αν χρειαστεί. Γι’ αυτό και η κατάσταση είναι τόσο επικίνδυνη».

Το Eurasia Group εκτιμά τον κίνδυνο ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία στο 35% για το επόμενο εξάμηνο. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ουκρανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένων και των ρωσικών δυνάμεων στην Κριμαία, στη γύρω περιοχή βρίσκονται 45.000 Ρώσοι στρατιώτες, 160 τεθωρακισμένα, 1.360 οχήματα μεταφοράς προσωπικού, 192 αεροπλάνα και 137 στρατιωτικά ελικόπτερα, καθώς και πυροβόλα και εκτοξευτές ρουκετών.

Καθώς οι ουκρανικές δυνάμεις προελαύνουν, περίπου οι μισοί από τους 465.000 κατοίκους του κατειλημμένου από τους αντάρτες Λουχάνσκ έχουν φύγει. Συνολικά 3,9 εκατομμύρια από τα 46 εκατομμύρια κατοίκους της Ουκρανίας ζουν σε περιοχές που επηρεάζονται άμεσα από τις συγκρούσεις, περιλαμβανομένου και του 1 εκατομμυρίου κατοίκων που είχε το Ντονέτσκ πριν από τον πόλεμο.

Κατακραυγή

Ο Πούτιν, που είδε τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει στο 87% μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κατακραυγή αν δεν υπερασπιστεί το Ντονέτσκ και το Λουχάνσκ είπε ο σύμβουλος του Κρεμλίνου Σεργκέι Μαρκόφ. «Δεν έχει νόημα να δείξει η Ρωσία αυτοσυγκράτηση, γιατί θα μας καταδικάσουν έτσι κι αλλιώς» είπε ο Μαρκόφ. «Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. δεν θέλουν ειρηνική λύση στην Ουκρανία και ποντάρουν σε μία στρατιωτική νίκη του Κιέβου».

Η κοινωνιολόγος Χριστανόφσκαγια είπε ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να εγκαταλείψει αθόρυβα τους αντάρτες και να αναζητήσει άλλες μεθόδους διατήρησης της επιρροής του στην Ουκρανία, όπως θα ήταν το να παρατείνει το ισχύον εμπάργκο πώλησης ρωσικού αερίου στην Ουκρανία και τον χειμώνα. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται «απολύτως αποφασισμένος» να παραμείνει αμετακίνητος.
Τριετή άδεια παραμονής στον Σνόουντεν
«Τώρα είναι η στιγμή να αναθεωρήσουμε εκ βάθρων τις σχέσεις μας με τη Ρωσία του Πούτιν». Η προτροπή του γερουσιαστή ΜακΚέιν για σκληρή στάση των ΗΠΑ έναντι της Μόσχας εκφράστηκε λίγους μήνες πριν ξεσηκωθούν οι υποστηριζόμενοι από τη Δύση διαδηλωτές στην Ουκρανία και είχε ως αφορμή ένα ζήτημα υψίστης σημασίας για την Ουάσιγκτον: τις αποκαλύψεις του πρώην συνεργάτη των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, Εντουαρντ Σνόουντεν για τις σαρωτικές παρακολουθήσεις από τη ΝSA.

Αντί οι αμερικανικές πιέσεις να οδηγήσουν τη Μόσχα να εκδώσει τον Σνόουντεν, ο οποίος ήταν εγκλωβισμένος επί 39 ημέρες στο αεροδρόμιο της ρωσικής πρωτεύουσας, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η Μόσχα χορήγησε προσωρινό άσυλο ενός έτους στον Σνόουντεν, κωφεύοντας στις αμερικανικές διαμαρτυρίες, οι οποίες εκφράστηκαν και με τη ματαίωση της προγραμματισμένης συνόδου κορυφής του Μπαράκ Ομπάμα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ενα χρόνο αργότερα, υπό το κράτος πολύ ισχυρότερων δυτικών πιέσεων με στόχο την πλήρη απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή, η Μόσχα κλήθηκε να αποφασίσει εκ νέου για την τύχη του Σνόουντεν. Ο 31χρονος Αμερικανός, που μετέχει από τη Μόσχα στις διεθνείς συζητήσεις για τη διασφάλιση του ιδιωτικού ηλεκτρονικού απορρήτου, έλαβε όχι πια άσυλο αλλά τριετή άδεια παραμονής στη Ρωσία, κάτι που του επιτρέπει και να ταξιδεύει έξω από τη χώρα - αν νιώθει αρκετά ασφαλής για κάτι τέτοιο.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο του, Ανατόλι Κουτσερένα, ο Σνόουντεν εργάζεται σε εταιρεία τεχνολογίας και μαθαίνει ρωσικά, ενώ έχει προσλάβει ιδιωτικούς φρουρούς ασφαλείας για παν ενδεχόμενο.
Διαβάστε περισσότερα...

A useful guide: How to become a second Kenan Evren

Today I would like to discuss what methods Recep Tayyip Erdoğan will employ to save himself. I will refer to matters of constitutional law, so the column may not be a smooth one to read. First, let us review the indicators we have:
1- Erdoğan does not find the presidential powers spelled out in the 1982 Constitution sufficient. Why? Because the 1982 Constitution is a document of a parliamentary system, and he seeks to have a truly presidential system; this is why. This is called power-hunger. He is hungry for power. This sickness has only one remedy and terminal point: a legal dictatorship.
 2- Erdoğan will first use the 1982 legal system to advance his goals, and then, in the case that he receives a great level of support in the election, he will decide for an early election to make a new constitution. In this way, he will move to a system (inevitably turning into a semi-dictatorial system in Turkey) that will declare him the one-man ruler: a presidential system. Why a single man, and why semi-dictatorial? He has destroyed every shred of the principle of separation of powers, the core requirement of a democracy. First he holds executive power; his party holds a majority in the legislative body. Secondly, after recent amendments, the judiciary has been put under his tutelage; a judge who makes an undesired decision is removed immediately, and a prosecutor who initiates an investigation they do not like is reappointed. Fourthly, the size of the pro-government media is growing fast; with a few exceptions, the entire media sector is under government control.
 3- The reason the presidential post is symbolic is because the president used to be elected by Parliament. Now Erdoğan will want to seek presidential powers just because he is elected by the popular vote. He will tell Parliament that he was elected by popular vote, so he will enjoy greater legitimacy than before.

Rule by executive decrees

 To amend the Constitution, a qualified majority of three-fifths is required in Parliament. I am curious to what extent Erdoğan will be able to abuse existing legislation to attain his goals until he secures this majority. I discussed this matter with prominent political scientist and constitutional lawyer Murat Sevinç, who wrote an article on this matter in 2002.
1- Above all, he will rely on the constitutional provision stating that the president can chair the Cabinet in cases where he deems it necessary. Well, he has actually said he will do so. In every case, he will argue that it is necessary for him to chair the Cabinet, and in these meetings, he will dictate his wishes and the Cabinet will respond positively. Of course, the Cabinet, not him, will be politically responsible. This is the solution he has in mind. It is also a grave possibility that he might be influenced by the National Security Council (MGK), of which he serves as chair, and then urge the Cabinet to declare emergency or martial law. Do not think I am exaggerating; this is not hard to do. In June of 2013, he was unprepared; this time, he will label a Gezi-like protest a coup attempt. You should also remember that he described the Dec. 17 and Dec. 25 operations as coups. Why emergency or martial law? Because in both cases, he will be able to set the law aside and rule the country by decree. Though the decrees have to be passed by Parliament, his party holds the majority there. More importantly, we all know that many unconstitutional decrees have been passed in Parliament because there is no defined sanction for doing so. Why executive decrees? Because decrees made in cases of emergency and martial law are not subject to constitutional review. Like I said, Erdoğan is strongly inclined to avoid legality by using the existing laws.
 2- Under Article 104 of the Constitution, some of the presidential powers are exercised solely by the president, whereas some others require the approval of the prime minister and/or a minister. And the exercise of some authorities requires the consent of the entire Cabinet. However, Erdoğan may abrogate all the requirements for the consent of others. Because the president is not politically responsible in the parliamentary system, he cannot be held liable in the case of illegal action. The Constitution clearly states that no judicial action, including constitutional review, is possible in cases of the decisions and orders the president undersigns. But how will he do this without amending the Constitution? He could do this by changing the relevant laws through a simple majority in Parliament, because the Constitution does not list the situations in which the consent of others are required. He will thus exploit this loophole. To identify these situations, the entire set of laws should be analyzed. I am sure that the pro-government lawyers have already held this review.

Things he will do to the judiciary

3- Erdoğan has to complete the process of tutelage in the judiciary, including in the Constitutional Court. When these laws are made, the Constitutional Court will declare them unconstitutional. Like Kerem Altıparmak of Ankara University's department of political science said, the state cannot restrict the fundamental rights and freedoms spelled out in the Constitution, even by creating new laws. Parliament cannot do this by leaving it to the discretion of the president. So, how will he handle the Constitutional Court? He will wait for some time if he is unable to amend the Constitution. With the exception of two members, the terms of all other members will end during Erdoğan's presidency. Erdoğan will appoint the new members of the Constitutional Court.

How about the other branches of the judiciary?

Well, there is nothing to say given that the deputy chair at the Supreme Board of Judges and Prosecutors (HSYK) has recently admitted that the prosecutors and judges investigating the Dec. 17 and 25 corruption cases were removed and re-appointed and that some HSYK members resigned in protest. So, it seems that the judiciary is fully under control. The administrative judiciary is also almost done. The Constitution states that it is possible to resort to a judicial review in the case of administrative decisions and actions, but this is not a problem at all. There is currently a set of draft laws being discussed in Parliament. Let us take a look at Article 100 of this bill: In the event that public administrators -- including governors, ambassadors, inspectors and even police chiefs and officers -- appeal to the administrative court after being removed from their posts, the government will not honor the decision of the court even if it reinstates the public official to his former position. Besides, this will not be considered a situation warranting compensation, and failure to comply with court decisions will not equate to criminal responsibility. In other words, if the Erdoğan government removes a public official, there will be no legal remedy. What a conspiracy!
Only a general amnesty will save him.
4- Erdoğan will destroy many “nests” with all these efforts to undermine the regime. Let us recall that he will be under a lot of stress because the specter of the scandals caused by the investigations [made public on Dec. 17 and 25] and foreign policy flaws will haunt him. To address this problem, he needs to issue general amnesty. Of course, he would not admit to doing this for his own supporters alone. Like Dengir Mir Mehmet Fırat, one of the founding members of the AKP, said recently, the Ergenekon figures will be saved first. But I doubt Erdoğan would be exonerated in the eyes of the public if this happened.

Inventors of 367! How are you doing?

I suppose you are aware of how this happened. All these future illegalities will become possible thanks to the “smart” people who invented the “367 requirement” to ensure Abdullah Gül would not be elected president. They should be happy now. You should recall that a “brilliant” idea was put forth back then: that at least 367 deputies should be present at the plenary session convened to elect the president. This idea, first introduced by former SPK [Capital Markets Board] Chair Ali İhsan Karacan in the Dünya daily on Dec. 1, 2006, was subsequently referred to by Sabih Kanadoğlu, who had previously served as chief prosecutor at the Supreme Court of Appeals. The CHP [Republican People's Party] members who liked this idea appealed to the Constitutional Court. The General Staff also posted a memorandum on its official website the night before the first round of the presidential election in which they declared that they are biased in this discussion. The members of the Constitutional Court during that time should also be ashamed of what they did because they endorsed this “brilliant” idea. Then Gül withdrew his candidacy. Erdoğan was given a great opportunity. He created a constitutional amendment to ensure that the president would be elected by popular vote. Now we are seeing the initial results of the brilliant idea of the inventors of the 367 requirement. Well, they will get what they deserve from Erdoğan!
This piece is a little bit long. It is long because of the discussion it raises. It might have taken 15 minutes to read it, but I spent two days, so we are even. And, of course, I wrote this to remind you of what lies ahead of us so that we can get ready for the manipulations of the regime. In the end, we are living in a country where the prime minister said, “They called me Georgian. Forgive me, some others said some other terrible things. They even called me Armenian.” The real danger here is that, forgive me, in the future somebody may call you or me “Erdoğan.” This article was originally published on Aug. 8, 2014 at Radikal daily.

Baskin Oran is a Professor of International Relations in the Faculty of Political Science at Ankara University.
Today I would like to discuss what methods Recep Tayyip Erdoğan will employ to save himself. I will refer to matters of constitutional law, so the column may not be a smooth one to read. First, let us review the indicators we have:
1- Erdoğan does not find the presidential powers spelled out in the 1982 Constitution sufficient. Why? Because the 1982 Constitution is a document of a parliamentary system, and he seeks to have a truly presidential system; this is why. This is called power-hunger. He is hungry for power. This sickness has only one remedy and terminal point: a legal dictatorship.
 2- Erdoğan will first use the 1982 legal system to advance his goals, and then, in the case that he receives a great level of support in the election, he will decide for an early election to make a new constitution. In this way, he will move to a system (inevitably turning into a semi-dictatorial system in Turkey) that will declare him the one-man ruler: a presidential system. Why a single man, and why semi-dictatorial? He has destroyed every shred of the principle of separation of powers, the core requirement of a democracy. First he holds executive power; his party holds a majority in the legislative body. Secondly, after recent amendments, the judiciary has been put under his tutelage; a judge who makes an undesired decision is removed immediately, and a prosecutor who initiates an investigation they do not like is reappointed. Fourthly, the size of the pro-government media is growing fast; with a few exceptions, the entire media sector is under government control.
 3- The reason the presidential post is symbolic is because the president used to be elected by Parliament. Now Erdoğan will want to seek presidential powers just because he is elected by the popular vote. He will tell Parliament that he was elected by popular vote, so he will enjoy greater legitimacy than before.

Rule by executive decrees

 To amend the Constitution, a qualified majority of three-fifths is required in Parliament. I am curious to what extent Erdoğan will be able to abuse existing legislation to attain his goals until he secures this majority. I discussed this matter with prominent political scientist and constitutional lawyer Murat Sevinç, who wrote an article on this matter in 2002.
1- Above all, he will rely on the constitutional provision stating that the president can chair the Cabinet in cases where he deems it necessary. Well, he has actually said he will do so. In every case, he will argue that it is necessary for him to chair the Cabinet, and in these meetings, he will dictate his wishes and the Cabinet will respond positively. Of course, the Cabinet, not him, will be politically responsible. This is the solution he has in mind. It is also a grave possibility that he might be influenced by the National Security Council (MGK), of which he serves as chair, and then urge the Cabinet to declare emergency or martial law. Do not think I am exaggerating; this is not hard to do. In June of 2013, he was unprepared; this time, he will label a Gezi-like protest a coup attempt. You should also remember that he described the Dec. 17 and Dec. 25 operations as coups. Why emergency or martial law? Because in both cases, he will be able to set the law aside and rule the country by decree. Though the decrees have to be passed by Parliament, his party holds the majority there. More importantly, we all know that many unconstitutional decrees have been passed in Parliament because there is no defined sanction for doing so. Why executive decrees? Because decrees made in cases of emergency and martial law are not subject to constitutional review. Like I said, Erdoğan is strongly inclined to avoid legality by using the existing laws.
 2- Under Article 104 of the Constitution, some of the presidential powers are exercised solely by the president, whereas some others require the approval of the prime minister and/or a minister. And the exercise of some authorities requires the consent of the entire Cabinet. However, Erdoğan may abrogate all the requirements for the consent of others. Because the president is not politically responsible in the parliamentary system, he cannot be held liable in the case of illegal action. The Constitution clearly states that no judicial action, including constitutional review, is possible in cases of the decisions and orders the president undersigns. But how will he do this without amending the Constitution? He could do this by changing the relevant laws through a simple majority in Parliament, because the Constitution does not list the situations in which the consent of others are required. He will thus exploit this loophole. To identify these situations, the entire set of laws should be analyzed. I am sure that the pro-government lawyers have already held this review.

Things he will do to the judiciary

3- Erdoğan has to complete the process of tutelage in the judiciary, including in the Constitutional Court. When these laws are made, the Constitutional Court will declare them unconstitutional. Like Kerem Altıparmak of Ankara University's department of political science said, the state cannot restrict the fundamental rights and freedoms spelled out in the Constitution, even by creating new laws. Parliament cannot do this by leaving it to the discretion of the president. So, how will he handle the Constitutional Court? He will wait for some time if he is unable to amend the Constitution. With the exception of two members, the terms of all other members will end during Erdoğan's presidency. Erdoğan will appoint the new members of the Constitutional Court.

How about the other branches of the judiciary?

Well, there is nothing to say given that the deputy chair at the Supreme Board of Judges and Prosecutors (HSYK) has recently admitted that the prosecutors and judges investigating the Dec. 17 and 25 corruption cases were removed and re-appointed and that some HSYK members resigned in protest. So, it seems that the judiciary is fully under control. The administrative judiciary is also almost done. The Constitution states that it is possible to resort to a judicial review in the case of administrative decisions and actions, but this is not a problem at all. There is currently a set of draft laws being discussed in Parliament. Let us take a look at Article 100 of this bill: In the event that public administrators -- including governors, ambassadors, inspectors and even police chiefs and officers -- appeal to the administrative court after being removed from their posts, the government will not honor the decision of the court even if it reinstates the public official to his former position. Besides, this will not be considered a situation warranting compensation, and failure to comply with court decisions will not equate to criminal responsibility. In other words, if the Erdoğan government removes a public official, there will be no legal remedy. What a conspiracy!
Only a general amnesty will save him.
4- Erdoğan will destroy many “nests” with all these efforts to undermine the regime. Let us recall that he will be under a lot of stress because the specter of the scandals caused by the investigations [made public on Dec. 17 and 25] and foreign policy flaws will haunt him. To address this problem, he needs to issue general amnesty. Of course, he would not admit to doing this for his own supporters alone. Like Dengir Mir Mehmet Fırat, one of the founding members of the AKP, said recently, the Ergenekon figures will be saved first. But I doubt Erdoğan would be exonerated in the eyes of the public if this happened.

Inventors of 367! How are you doing?

I suppose you are aware of how this happened. All these future illegalities will become possible thanks to the “smart” people who invented the “367 requirement” to ensure Abdullah Gül would not be elected president. They should be happy now. You should recall that a “brilliant” idea was put forth back then: that at least 367 deputies should be present at the plenary session convened to elect the president. This idea, first introduced by former SPK [Capital Markets Board] Chair Ali İhsan Karacan in the Dünya daily on Dec. 1, 2006, was subsequently referred to by Sabih Kanadoğlu, who had previously served as chief prosecutor at the Supreme Court of Appeals. The CHP [Republican People's Party] members who liked this idea appealed to the Constitutional Court. The General Staff also posted a memorandum on its official website the night before the first round of the presidential election in which they declared that they are biased in this discussion. The members of the Constitutional Court during that time should also be ashamed of what they did because they endorsed this “brilliant” idea. Then Gül withdrew his candidacy. Erdoğan was given a great opportunity. He created a constitutional amendment to ensure that the president would be elected by popular vote. Now we are seeing the initial results of the brilliant idea of the inventors of the 367 requirement. Well, they will get what they deserve from Erdoğan!
This piece is a little bit long. It is long because of the discussion it raises. It might have taken 15 minutes to read it, but I spent two days, so we are even. And, of course, I wrote this to remind you of what lies ahead of us so that we can get ready for the manipulations of the regime. In the end, we are living in a country where the prime minister said, “They called me Georgian. Forgive me, some others said some other terrible things. They even called me Armenian.” The real danger here is that, forgive me, in the future somebody may call you or me “Erdoğan.” This article was originally published on Aug. 8, 2014 at Radikal daily.

Baskin Oran is a Professor of International Relations in the Faculty of Political Science at Ankara University.
http://www.todayszaman.com/op-ed_a-useful-guide-how-to-become-a-second-kenan-evren_355216.html
Διαβάστε περισσότερα...